روش طیف بینی تبدیل فوریه، روشی است که می توان آن را به جای روش تکفامسازهای مبتنی بر پاشندگی استفاده کرد. با پیشرفت الکترونیک، امروزه اکثر اسپکتروفتومترهای تجارتی زیرقرمز از نوع تبدیل فوریه (FTIR) هستند. در طیف سنج های زیرقرمز پاشنده (طیف بینی سنتی) طول موج های تابش از یکدیگر تفکیک شده و در هر لحظه فقط قسمت کوچکی از آنها به آشکارساز رسیده و تشخیص داده می شود. به عبارت دیگر، طیف حاصل یک طیف حوزۀ فرکانسی (شدت برحسب عددموج) است. اما در طیف بینی زیرقرمز تبدیل فوریه (FTIR)، آنچه که ابتدا به دست می آید، طیف های حوزۀ زمانی است. در این طیف ها شدت برحسب زمان ثبت می شود. با آشکارسازهای موجود در دستگاه های زیرقرمز نمی توان طیف های موج مانند حوزه زمانی را شناسایی کرد، زیرا پاسخ آشکارسازها به اینگونه طیف ها بسیار کند است. در نتیجه، باید باریکۀ ورودی به آشکارساز، مدوله شود تا فرکانس پرتو ورودی به حوزۀ فرکانسی تبدیل و توسط یک آشکارساز مناسب قابل تشخیص شود. این تغییر شکل تابش توسط یک تداخل سنج انجام می شود. در واقع، طیف بینی زیرقرمز تبدیل فوریه، بر این اساس که تداخل تابش بین دو پرتو، یک تداخل گرام ایجاد می کند، پایه گذاری شده است. این تداخل گرام، علامتی است که با تغییر مسیرنوری بین این دو پرتو ایجاد میشود. دو قلمرو حوزۀزمانی و حوزۀفرکانس، با روش ریاضی تبدیل فوریه، قابل تبدیل درونی به یکدیگر هستند. اجزای اصلی طیف سنج FTIR به صورت طرح واره ای در شکل زیر نشان داده شده است. تابش خارج شده از منبع، قبل از رسیدن به آشکارسار، از طریق یک تداخل سنج (تداخل سنج مایکلسون، Michelson Interferometers) عبور کرده و به نمونه برخورد می کند. به محض تقویت علامت، که در آن سهم های فرکانس بالا توسط یک صافی حذف می شود، داده هاتوسط یک تبدیل کننده آنالوگ به دیجیتال، به شکل دیجیتالی تبدیل و برای تبدیل فوریه به رایانه منتقل می شود.
اجزای تشکیل دهندۀ اصلی یک اسپکتروفتومتر زیرقرمز تبدیل فوریه (FTIR)